یاد امیر احمدی و ویکتوریا کیانی راد همیشه در دل ماست

در ۱۶ مهر سال ۱۳۸۱ دو همنورد گرامی مان امیر احمدی و ویکتوریا کیانی راد  در جریان بازگشت از انتهای غار پراو و در رویدادی غم انگیز برای همیشه به غار پراو پیوستند .در این روز با  اندوهی بزرگ یاد آن گرامی همنوردان را گرامی خواهیم داشت.

پی نویس در ۱۸ مهر۱۳۹۵ برگرفته از تارنمای کوه نامه:

شانزدهم مهر ماه  یاد آور چهاردهمین سالگرد فقدان « امیراحمدی » و « ویکتوریا کیانی راد» است. روزی که تداعی کننده یکی از دلخراش ترین حوادث غارنوردی ایران است. روزی که آرواره های جهنمی پراو دومین و سومین قربانیان خود را گرفت.

غارنوردانی که با گذر از دهانه مخوف ترین غار ایران  ، از جهان روشنی‌ها گذشتند و به به دنیای تاریکی ها پای گذاشتند.  از میان حفره‌ها و تنگناهای عمیقی گذشتند که سرشار از سکوت و سیاهی‌اند. بر «تخته سنگ لیز» پای نهادند ، «خیابان دماوند»  ،  «تالار کوروش کبیر»  ،  «چاه اروئیکا» و  «تالار مسجد» را پیمودند و از «کوچه دلگشا» گذشتند. گوش به نوای زیبای «چاه آوازه خوان» سپردند و «خرچنگ رو» ها را یکی پس از دیگری پشت سر نهادند. از «آرواره های جهنمی»، «دیواره بیستون»  و « مادر چاه» گذشتند  و «۳۹ پله»، را پشت سرنهادند و در نهایت با عبور از «  خیابان فردوسی»  در انتهای پراو  این پیروزی بزرگ را جشن گرفتند.  اما در بازگشت این « پراو » بود که اجازه عبور نداد و چاه هجدهم پراو به آرامگاه ابدی « امیراحمدی » و « ویکتوریا کیانی راد» تبدیل شد.

چاه هجدهم غار پراو- محل دفن « امیراحمدی » و « ویکتوریا کیانی راد» 

عکس از سهیل سلیمانی

 ۱۲ مهر  ۱۳۸۱ گروهی  هفت نفره متشکل از کاظم فریدیان ( سرپرست ) ، امیر احمدی ، علی رحیمی ، زنده یاد  لیلا اسفندیاری ، ویکتوریا کیانی راد و رحیم دانایی از باشگاه کوهنوردی دماوند و یوسف سوری نیا از گروه سه کل کرمانشاه تصمیم به پیمایش غار پراو می گیرند.

در تاریخ ۱۴/۷/۸۱ گروه نخست شامل آقایان کاظم فریدیان ، رحیم دانایی ، یوسف سوری نیا و خانم لیلا اسفندیاری وارد غار می شوند و با ثابت گذاری طناب در ۱۵ چاه و همچنین فیلم برداری ، پس از ده ساعت فرود و عبور از دهلیزها به استراحتگاه چاه ۱۵ می رسند . گروه مذکور ۹ ساعت استراحت نموده و در ساعت ۳ بامداد روز ۱۵مهر ۱۳۸۱حمله نهایی را آغاز می کنند و موفق می شوند در ساعت ۳۰ : ۹ صبح به پایین چاه ۲۶ (انتهای غار) دست یابند و بلافاصله حرکت خود را به سمت بالا آغاز می کنند .

در این روز و در همین ساعت ( ۹ صبح ) گروه دوم شامل آقایان : امیر احمدی ، علی رحیمی و خانم ویکتوریا کیانی راد با سه ساعت تأخیر نسبت به برنامه زمان بندی وارد غار شده ، در ساعت ۱۹ در بالای چاه ۱۶ به گروه نخست برخورد می کنند و پس از مدت کوتاهی  به پیمایش خود ادامه می دهند.

تیم دوم در ساعت ۳۰ : ۳ بامداد روز ۱۶ مهر ۱۳۸۱ به انتهای غار می رسند و متعاقباً صعود خود را  آغاز می کنند . اما پس از صعود دو چاه علائم خستگی در امیر احمدی بروز می کند . گروه مذکور در ساعت ۱۵ به چاه ۱۸ رسیده و پس از توقفی کوتاه ویکتوریا کیانی راد و امیر احمدی صعود چاه ۱۸ را آغاز می کنند . اما امیر احمدی به سبب خستگی مفرط اقدام به بازگشت به پایین چاه و استراحت دوباره می کند ، پس از مدتی کوتاه ویکتوریا کیانی راد که متوجه بازگشت همنوردش شده است ، نیز می خواهد  به مکان نخست باز گردد اما در حین فرود از چاه ۲۲ متری هجده دچار حادثه شده ، به کف چاه سقوط می کند ، که به علت شدت جراحات وارده و شکستگی های متعدد در ناحیه پا ، لگن ، ستون فقرات و قفسه ی سینه پس از مدتی کوتاه در ساعت   ۳۰: ۱۸ فوت می کند . پس از درگذشت ویکتوریا کیانی راد ، دو نفر دیگر صعود خود را از سر گرفته ، امیر احمدی با کمک علی رحیمی مجدداً چاه هجده را صعود می کند . اما در یکی از حوضچه های ما بین چاه ۱۷ و ۱۸ از حرکت بازمانده به حالت اغما فرود می رود و به رغم  تلاش های مکرر علی رحیمی   رفته رفته علائم حیاتی خود را از دست داده و جان خود را از دست می دهد.

اجساد این دو نفر به خاطر سختی مسیر، هیچ گاه از غار پراو خارج نشد و در انتهای چاه شماره ۱۸ در درون حفره ای دفن شد.

روحشان شاد و یادشان گرامی باد

http://www.koohnameh.ir/news/2362