گزارشی کوتاه از نخستین صعود زمستانی قلۀ میل فرنگی

قلۀ میل فرنگی (آدرشک) به ارتفاع ۳۹۲۰ متر در شهرستان مهریز استان یزد واقع شده است. بر پایۀ آمار موجود نخستین تلاش ها برای صعود زمستانی این قله از چند دهه قبل آغاز شده و هر ساله توسط کوه نوردان مختلف ادامه داشته است. شناسایی این قله توسط دو تن از اعضای گروه صعودکننده در زمستان و تابستان گذشته صورت گرفته و در تاریخ بیستم بهمن ماه گروهی ۵ نفره متشکل از ۴ هیمالیانورد استان تهران در قالب برنامۀ تقویم باشگاه کوه‌نوردی و اسکی دماوند به منطقه اعزام می‌شوند. از ایستگاه راه آهن با قطار ساعت ۱۲ به یزد می‌رویم و با وجود تأخیر ۹۰ دقیقه ای در ابتدای حرکت ساعت ۲۰:۳۰ به یزد می‌رسیم. آقای مسعود دهقان از کوه‌نوردان یزدی به پیشوازمان آمده و هماهنگی‌های لازم برای اقامت شبانه را انجام می‌دهد. صبح روز چهارشنبه به مقر سپاه مهریز می‌رویم و با ارائۀ نامۀ صادره توسط مدیریت باشگاه دماوند کلید درب سپاه در جادۀ منتهی به مزرعۀ آدرشک را تحویل گرفته و با یک دستگاه نیسان به مزرعه می‌رویم. با توجه به این که سپاه مزرعه را از اوقاف اجاره کرده است، برای هماهنگی و ورود با خودرو تا مزرعه نیاز به هماهنگی با ایشان می‌باشد.
ساعت ۹:۴۵ صبح با مسعود خداحافظی کرده و به سمت بالا به راه می‌افتیم. مسیر مورد نظر ما برای صعود قله، مسیری است که در تابستان گذشته توسط دو تن از اعضای باشگاه دماوند؛ آقایان امیر اصغرپور و کامران علیزاده؛ گشایش شده که از ارتفاع ۳۵۵۰ متری با تراورس به جبهۀ جنوبی قله رسیده و با صعود گردۀ پایانی به خط الرأس قله و در نهایت قلۀ میل فرنگی ختم می شود. مسیر پر شیب با برف‌کوبی نسبتن سنگینی را همراه با چند دست به سنگ‌ طی می‌کنیم. فشار با توجه به کوله‌های سنگینمان بالاست، اما مزیت آن ارتفاع‌گرفتن سریع ماست و موفق می‌شویم ساعت ۱۶، هزار متر از نظر ارتفاع صعود کنیم و در ارتفاع ۳۵۵۰ متر دو جای چادر مهیا کرده و چادرها را بر پا کنیم.
دسترسی به قله با توجه به ساختار دیواره‌ای آن نزدیک می‌نماید و با توجه به اختلاف ارتفاع ۴۰۰ متری تا قله، تخمین چند ساعتی برای دسترسی به قله را داریم. روز پنج‌شنبه ساعت ۷:۱۵ صبح از چادرها راه افتاده و تا پای گردۀ زیر قله به صورت هم‌طنابی مسیر را طی می‌کنیم. مسیر تا ابتدای گرده به صورت تراورس بر روی پلکان‌هایی است که تنها در جاهایی معین امکان دست‌یابی به پلکان بالایی یا پایینی میسر است. پس از یک ساعت به ابتدای گرده می‌رسیم و ضمن باز کردن طناب‌های هم‌طنابی به صورت آزاد مسیر های دست به سنگ را پیدا کرده و رو به بالا صعود می‌کنیم. با توجه به سنگینی کوله‌ها در بخش‌هایی از مسیر، دست به سنگ آزاد خطرناک به نظر می‌رسد که در این مواقع با صعود سرطناب اقدام به ثابت‌کشی می‌کنیم که خود زمان‌بر ترین بخش صعود می‌شود. یک طول ۲۰ متری و یک طول ۵۰ متری را با درجه سختی ۵٫۹ و ۵٫۱۰ ثابت کشیده تا به خط الرأس زیر قله می‌رسیم. از ساعت ۱۲ ظهر ابرها به ما نزدیک می‌شوند تا بر پیش‌بینی هواشناسی که وجود ابر از نیمۀ روز پنج‌شنبه را پیش‌بینی کرده بود، صحه بگذارد. همین امر باعث کندتر شدن صعود می‌شود. بخش انتهایی، از خط الرأس تا قله نیز با ۳۰ متر ثابت‌کشی تمام می‌شود و همگی ساعت ۱۳ بر روی قله می‌ایستیم. باد شدید امکان ایستادن را از ما می‌گیرد و فکر برگشت ذهنمان را مشغول می‌سازد. پس از چند عکس و فیلم یادگاری که در آن‌ها صعودمان را به بچه‌های برودپیک تقدیم کرده و مسیر گشایش‌شده را “پویا” نام‌گذاری می‌کنیم، به سمت پایین حرکت می‌کنیم و تا سر خط الرأس که از پایین به بالا کولاک منظرۀ جالب و البته هشداردهنده‌ای را به وجود آورده بود، دو فرود ۱۰ و ۲۰ متری می‌رویم. در مسیر گرده نیز سه فرود ۵۰ متری می‌رویم تا در نهایت ساعت ۱۷ به ابتدای تراورس‌ها می‌رسیم. با نگاه به GPS اقدام به بازگشت می‌کنیم، با توجه به این که بارش برف چهرۀ منطقه را دگرگون کرده و نقاط آشنای کم‌تری به ذهنمان می‌رسد؛ تا جایی که با تاریک‌شدن هوا در اواخر مسیر و نزدیک به چادرها، با توجه به پلکانی بودن مسیر و اختلافِ ارتفاعِ نمایان بر GPS، دهلیز مناسب را پیدا نمی‌کنیم. در نهایت در ساعت ۱۹ با توجه به بارش و مه‌آلود بودن مسیر اقدام به شب‌مانی اضطرای یا بیوواک می‌کنیم و نزدیک به ۱۲ ساعت چشم به راه برآمدن خورشید می‌مانیم. از نیمه‌های شب هوا سردتر شده و بر پایۀ هواشناسی گرفته شده از تهران، سرمای منفی ۱۸ درجه را تاب می‌آوریم. خوش‌بختانه تجهیزات مناسب و تجربۀ افراد گروه مانع از سرمازدگی و یا هایپوترمی می‌شود و روز آدینه با برآمدن خورشید به راه خود ادامه داده و با یک فرود ۲۰ متری به تراورس اصلی رسیده و پس از نیم ساعت به چادرهایمان می‌رسیم. با کمی استراحت و تغذیه، ساعت ۱۰ صبح با کمپ برچیده شده به سمت پایین حرکت کرده و ساعت ۱۲ به مزرعه می‌رسیم. در آن جا با پیشواز گرم دو کوه‌نورد از مهریز و یزد مواجه می‌شویم و هم‌چنین مسعود عزیز که در این چند روز زحمات زیادی را برای این گروه کشید. در نهایت با اتوبوس از یزد به تهران برگشته و تا صبح شنبه به منزل می‌رسیم.
با سپاس از تمامی عزیزانی که در مراحل مختلف این صعود پشتیبان این گروه بودند. هم‌چنین گزارش کامل در اسرع وقت در اختیار علاقه‌مندان قرار خواهد گرفت.

اعضای گروه:
امیر اصغرپور (باشگاه کوه‌نوردی و اسکی دماوند)
مصطفی بدرخانی (هیأت کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی استان تهران)
محمد جلوخانی (باشگاه کاهار کرج)
اسمعیل رهگذر (گروه کوه‌نوردی شهریار)
محمدرضا رضایی (سرپرست – باشگاه کوه‌نوردی و اسکی دماوند)