گزارش صعود به قله‌ی خلنو

مسیر های صعود به قله ی خلنو:

۱- روستای لالان (لالون)

۲- خط الرأس جانستون به خلنو

۳- خط الرأس سرکچال به خلنو

۴- خط الرأس کمان‌کوه به خلنو

– بهترین فصل برای صعود خلنو از اواسط اردیبهشت ماه تا اواخر مهر ماه می‌باشد. شایان ذکر است این قله در تمامی طول سال صعود شده است !

شرح مختصری از صعود این قله در فصل نرمال صعود ( بهار و تابستان ):

برای رسیدن به قله ی خلنو ابتدا به روستای لالان رفته، پس از طی زمانی حدود ۴۵ دقیقه به انتهای روستا و ابتدای تنگه ای که وارد دره ی لالان می شود می رسیم. برای قرار گرفتن در مسیر اصلی ممکن است نیازمند این باشیم که نسبت به حجم آب رودخانه، چندین بار از رودخانه عبور کرده تا در مسیر اصلی صعود قرار گیریم. دره ی لالان در فصول بهار و تابستان مناظری چشم نواز، مراتعی سر سبز ، چشمه های متعدد با آبی گوارا و قللی بسیار زیبا را در مقابل دیدگان کوهنوردان پدیدار می سازد.

پس از عبور از رودخانه و قرار گرفتن در مسیر اصلی صعود، پس از کوهپیمایی‌‌ای نسبتاً سبک و تراورس در دامنه‌ی تپه‌های کم ارتفاع به سمت شمال، به چشمه‌ای به نام تلخ‌آب می رسیم که از بارزه‌های آن رنگ نارنجی کنار چشمه است. آب این چشمه غیر قابل شرب می باشد! پس از عبور از تلخ‌آب و طی زمانی حدود نیم ساعت به تنگه‌ای می رسیم که در ابتدای آن، آبشاری نه چندان بلند دیده می شود. بالای آبشار که مسیر دسترسی به آن از سمت راست آبشار است، محل مناسبی برای استراحت‌های کوتاه و همین‌طور شب‌مانی می‌باشد.

پس از عبور از آبشار وارد دره ای می شویم که بعد از حدود ۲ساعت ما را به گردنه ی “ورزا” می رساند. وقتی به گردنه‌ی ورزا رسیدیم از دو مسیر می‌توانیم قله را صعود کنیم:

۱- یالی که به قله‌ی برج، تیغه‌های ژاندارک و پس از آن به قلل خلنوی کوچک و بزرگ منتهی می‌شود.

۲- تراورس به سمت شمال و عبور از زیر تیغه های زاندارک و صعود قله ی خلنو.

عبور از مسیر نخست به دلیل وجود پرتگاه و مسیر تیغه‌ای، نیازمند این است که فرد صعود کننده مهارتی نسبی در زمینه‌ی سنگنوردی و عدم ترس از ارتفاع داشته باشد. در بازگشت نیز برای صرفه‌جویی در زمان مسیر دوم را می‌توانیم انتخاب کنیم، یعنی فرود از قله‌ی خلنو و تراورس از زیر تیغه‌های زاندارک که به گردنه می‌رسد. پس از آن به سمت آبشار رفته و به سمت روستا ادامه ی مسیر می‌دهیم.

گزارش صعود زمستانی ( ۴ و ۵ دی‌ماه ۱۳۹۳ ):

صبح پنجشنبه حدود ساعت ۸ پس از پارک‌کردن خودروها و آماده‌شدن، از روستای لالان به قصد صعود قله‌ی خلنو به راه افتادیم.

در اوایل مسیر قبل از چشمه‌ی تلخ‌آب یالی را انتخاب کردیم که برف کمتری داشت، احتمال وقوع بهمن در آن پایین‌تر بود و ما را به سمت گردنه ورزا هدایت می‌کرد. پس از صعود یال تا انتها، به خط الرأسی نعلی‌شکل که خط‌الرأس جانستون و گردنه‌ی ورزا را به هم متصل می‌سازد، رسیدیم.

با توجه به زمان کمی که تا رسیدن به گردنه ورزا و نبود جای چادر مناسب در این مسیر داشتیم، به ناچار حدود ساعت ۴ عصر در زیر گردنه‌ای که به خط‌الرأس جانستون می‌رسد، اقدام به برپایی چادرها کردیم. شب در حال گذار بود. شبی نسبتا آرام با آسمانی صاف، پرستاره و سرد. پس از صرف شام و نوشیدن مایعات حاصل از ذوب برف، برای بازیابی انرژی و آمادگی برای روز بعد به خواب رفتیم.

صبح روز بعد ساعت ۴ از خواب بیدار شده و آماده‌ی صعود شدیم. چادرها را جمع، کرامپون‌ها را به پا و هارنس‌ها را به پا ‌کردیم تا در ادامۀ صعود اتلاف زمان کم‌تری داشته باشیم. پس از طی حدود ۹۰ دقیقه، ساعت ۸:۲۰ دقیقه به گردنه ورزا رسیدیم. کوله هارا در همان‌جا (گردنه ی ورزا) با طناب مهار کرده و با یک کوله که حاوی مقداری خوراکی، آب، کیف کمک‌های اولیه، کیت بقا، لباس و ابزار فنی بود، مسیر خود را به سمت شمال ادامه داده و به یالی که به زیر قله‌ی برج می‌رسد، صعود کردیم.

با توجه به این‌که هدف عبور از تیغه‌های ژاندارک و صعود قله‌ی خلنو بود، از صعود قله‌ی برج صرف‌نظر کرده تا زمان مفید را از دست ندهیم. حدود ساعت ۱۰:۴۵ دقیقه به ابتدای تیغه‌ها رسیدیم.

در دو قسمت از حمایت استفاده شد: قبل از تیغه‌های اصلی و خود تیغه‌ی اصلی. قبل از تیغۀ اصلی ثابت‌گذاری انجام شد و در تیغۀ اصلی ابتدا امید خطیبی با حمایت محمدرضا رضایی از تیغه ها عبور کرده و با ایجاد کارگاه طبیعی در دو سوی تیغه، ثابت‌گذاری انجام شد. نفر دوم امیر کلهر، سپس بنده و در آخر محمدرضا با حمایت امید از تیغه گذر کرد.

حدود ساعت ۱۱:۳۰ دقیقه همه به سلامت از تیغه گذر کردیم و پس از طی زمانی به مدت یک ساعت به قله‌ی خلنوی بزرگ رسیدیم و پس از گرفتن عکس بلافاصله به سمت پایین سرازیر شدیم.

مسیر بازگشت به سمت گردنه از مسیر تابستانی بود، با کمی تغییر به لحاظ وجود شیب های پر برف و خطر ریزش بهمن. به همین دلیل تیم در بخش‌هایی از مسیر به صورت یک به یک و با احتیاط از معابر بهمنی عبور می‌کرد.

ساعت ۲:۳۰ دقیقه ی عصر جمعه به گردنه رسیدیم. به محض رسیدن لوازم اضافی از جمله کرامپون، هارنس، ابزار فنی و طناب را در داخل کوله گذاشتیم و به سمت دره فرود را ادامه دادیم. در مسیر فرود بعد از گردنه به سمت آبشار و بعد از آبشار به سمت چشمۀ تلخ‌آب به دلیل حجم بالای برف بر روی شیب‌هایی بعضاً مستعد بهمن، به ناچار تک به تک اقدام به عبور کردیم. شایان ذکر است بهترین مسیر برای فرود در زمستان، یالی است که صعود از طریق آن انجام شد؛ یالی که به خط‌الرأس جانستون و گردنه ورزا منتهی می‌شود.

حدود ساعت ۱۸:۱۵ دقیقه به انتهای دره ی لالان و ابتدای تنگه رسیدیم؛ محلی که باید از رودخانه می‌گذشتیم.

پس از استراحتی کوتاه به راه افتادیم و ساعت ۱۹:۰۰ روز جمعه به روستا رسیدیم.

اعضای گروه :

محمدرضا رضایی (سرپرست)

امید خطیبی (مسئول فنی)

امیر کلهر

حمیدرضا منوچهری

برخی تجهیزات مورد نیاز برای این صعود :

– کفش دو پوش

– کرامپون

– پوشاک کامل زمستانی

– کلنگ

– باتوم

– بیل برف

– هارنس

– طناب ۷ میل حداقل ۳۰ متر

– ابزار فنی

– چادر ارتفاع

– کیسه خواب

– تجهیزات کمپینگ

با سپاس

حمیدرضا منوچهری ۱۳۹۳٫۱۰٫۸